Kind

Den Haag 11-06-22

Het alledaagse wordt verstoord bij de derde stap die terechtkomt in het water in plaats van op het zachte kleed. De deur van zijn atelier valt achter hem in het slot. Hij staat stil, een moment niet te weten wat te denken en te doen. Snel zet hij nog een stap en drukt op de schakelaar. Niets, het blijft donker. Kortsluiting? Vertwijfeld zet hij nog een paar stappen en bedenkt dat hij een zaklamp op zijn telefoon heeft zitten. Behoedzaam loopt hij verder, behalve enkele centimeters water valt er verder niets op. Net voorbij de houtstelling begint de ravage. Boven het kunstwerk Lijn zit een donker gat in het systeemplafond. Aan het aluminium raster hangen, als een versleten witte vlag, flarden plaat. Daaronder de oranje sokkel met vier lege poten in de lucht. Hierop lag de ovaalvormige glasplaat waarop het kind ruste. Zijn eerste kunstwerk, dat hij drie jaar geleden had gecreëerd. Zijn blik volgt de lichtbundel over de chaos op de vloer, flarden plaat, stukken hout en glasscherven. Opeens het gezicht van de peuter, Aylan kijkt hem recht aan. Zijn hart bonst, langzaam lopen zijn schoenen vol en trekt de kou door zijn benen omhoog. Het zwarte gat, de menie sokkel, de witte flarden. Hij probeert een totaalbeeld van de situatie te krijgen, maar telkens eindigt hij bij het aangezicht. Aylan, het jongetje van de foto uit de krant, aangespoeld op het strand bij Bodrum. Vredig op zijn buik, zijn hoofd iets geknikt, de voorkant begraven in het zand en zijn armen lummelig langs zijn lijfje. Een aangrijpende foto die intrigeerde en later inspireerde tot zijn werk Lijn. De vraag hoe Aylan eruitzag wordt nu beantwoord in de lichtbundel. Met trillende handen pakt hij het fragment op uit het water. Het blijkt nog vast te zitten aan een zijde van de puntige ovaal. Een gebroken basis met twee getoogde benen. Een soort driehoek met daarop het hoofd en twee priemende ogen. Het transparante icoon laat zijn blik niet los. De lamp valt uit.

Fragment 3|5