Duif

Delft 10-01-23

Johnnie noemen we hem op de zaak. Besmuikt zit hij naast mij in de bijrijdersstoel te bellen. Het is donker en de ruitenwissers razen om de weg te tonen. In de bus hangt een serene sfeer. Taal hindert ons niet. Behalve delicaat en koffie delen we geen woorden. Johnnie kan geen Nederlands en ik kan geen Oekraïens en Russisch. Op de radio een stem, De nacht op vier, gevolgd door Monteverdi’s ritonello Vanna Orfeo. Johnnies woorden maken kleine wolkjes die zijn vrouw alleen hoort.

Sinds enkele weken is hij onze tegelzetter en woont hij in de oude kantine boven de werkplaats. De aannemer heeft een bed van vuren voor hem getimmerd en beneden kan hij douchen. Het vierkanten raam rechtsboven hebben we met Taftex afgeplakt om het felle licht van de lantarenpaal voor de bedrijfshal te weren. Bij miezer en ook gister toen het sneeuwde, kun je goed de scherpe lijn van het licht zien dat schuin naar binnen valt.

Het grind knispert onder de banden als we de oprit oprijden. Een schim van een duif vliegt op als de lamp aan de pui aanspringt. Vandaag gaat Johnnie de grijze vierkante tegelvlakte voegen. De afgelopen week heb ik het plafond van de veranda uitgeraggeld en vanmorgen ga ik de ribben in de zwarte primer zetten. “Koffie Johnnie?”. De thermoskan kreunt en dampt als ik de dop eraf draai. De twee kartonnen bekertjes koffie verwarmen mijn handen. Vladimir geeft mij een voorverpakte Luikse wafel en reikt zijn telefoon aan. In beeld toont Translate: Gisterochtend Lviv op schoolplein Alek bom neergekomen, een fragment.

Fragment 5|5